تمبر نوروز 96

نوروز جشن آفرینش و شکفتن، جشن ستایش هستی و نماد رستاخیز است. جشن بهاری نوروز دیرزمانی است، به عنوان نماد باززایی هستی در بین ایرانیان، رواج داشته است که پیشینه ی تاریخی آن را قبل از ورود آریایی ها به این سرزمین در میان ساکنان بومی فلات ایران یافته اند؛ اما با استناد به مدارک موجود، زمان برگزاری آن از دوران هخامنشی به بعد نمایان شده است و از این رو بقایایی از جشن های بهاری ساکنان باستانی بین النهرین در این منطقه بر جا مانده که در بسیاری موارد مشابه مراسم نوروز است و نیز با توجه به اساطیر و آداب نوروزی که همچنان در بین ایرانیان مرسوم است، این گمان دور از واقعیت نیست که مراسم نوروزی در دوران باستان، در میان ساکنان بومی ایران نیز همراه و همپای همسایگان بین النهرینی خود وجود داشته است، همچنین پیدایش نوروز را به جمشید، شاه پیشدادی، نسبت داده اند که در دوران فرمانروایی او جهان لایموت، بی زوال و ابدی بود و در حقیقت جاودانگی اساطیری در شهریاری جمشید، اولین دلیل بر این اندیشه بوده است. آنچه از جشن نوروز در شاهنامه فردوسی آمده است با به تخت نشستن جمشید نسبت دارد و آورده اند که جم سوار بر گردونه ای بود که دیوان آن را می کشیدند تا به آذربایجان رسید. فرمود تا تختی زرگون بر جایی مرتفع بگذارند و خود در حالی که تاجی از جواهر بر سر داشت بر آن نشست و دیوان آن را برداشتند و به آسمان بردند. چون خورشید بر آسمان شد و روشنایی بر آن تاج و تخت انداخت، همگان شاد شدند و شید را که به معنی نور و روشنایی است بر نام جم افزودند. آن روز به فرمان جمشید جشنی بزرگ برپا داشتند، چرا که در نوروز گیتی آغاز به گردش نموده و خدا آفرینش را شروع کرده و خرمی و سرسبزی آفاق را فراگرفته است. این جشن شادمانه خلقت طبیعت با شروع بهار و آغاز فصل کاشت همزمان است و اعتدال به سرحد خود رسیده به طوریکه در درازای شب و روز نیز نمود یافته است.